De vetgedrèkde klinkers in ‘e vierbeelde hiebuuven ònner I. - behalve die in ‘e buuveste riej - sprèke ve hièl dèk eet anners ùut: ve hauwe ze sòms e bitske langer aan, zuudet ze wat ùutgelèèrd klinke. Vergeliekt mer ins 't vierzètsel van in: Ich bin van1 Miève en buu zeet gèè van2?
Et kan effe dore, ier der 't versjil tèsse van1 en van2 hiert en aanveelt.
î | rink (ring) | û | punt (zeekust) | ó | dòmp (rook) |
é | mèrge (morgen) | ô | wolk (wolk) | ||
ê | vel (huid) | â | kal (praat) |
In een geschreven tekst zou het voor mensen die ons dialect niet kennen interessant kunnen zijn als de klinkers in de woorden onder I. en II. verschillend gespeld zouden worden om de juiste uitspraak bij het luidop lezen proberen weer te geven. Dat gaat door op de sleeptonige klinkers een hoedje te zetten (î, ê, û, ô, â) of het accent in de andere richting te zetten (é, ó). In de voorbeelden zelf heb ik zoals in het Groot Woordenboek van het dialect van Meeuwen een spelling zonder markering van de sleeptonigheid gebruikt. Dat is voor het begrijpen van wat er staat niet nodig en bevordert het leesgemak.
Vergelijk de hiernavolgende zin in de spellingversie zonder (1) en de spellingversie met (2) aanduiding van sleeptonen.
(1) Ich dink det er in ‘e winter mer min minse mèt hinne velo nao de kèrk gònge/ginge.
(2) Ich dînk det er in ‘e wînter mer mîn minse mèt hinne velo noa de kèrk gónge/gînge.