Dèrpsfigeer
Neme hèèt em echt gekind.
Hèè hauw zich ene naam gezuupe
waas dèk nao hùus gezwiemeld
gewaggeld en zelfs uuts gekruupe
mè 't dèrp waas aan em gewind.
Hèè hauw uuts sjient 'n vruiw bemind
mè waas al aan'n drank gebònne
en op ne mèrge, 't hauw gehiezeld,
hemme ze tem duud gevònne
in'e hèèld bònk langs de kiezel.
En neme hauw et zuugezagd
kònnen dinken of gedacht
en daover wuurt et ni
of anners ùutgelagd
mè ònnerein wuurt waal gezagd:
Kòm nùuw zuu toch aan d'n in!
Dorpsfiguur
Niemand heeft hem echt gekend.
Hij had zich een naam gezopen
was dikwijls naar huis gezwijmeld
gewaggeld en zelfs ooit gekropen
maar het dorp was aan hem gewend.
Hij had ooit naar het schijnt een vrouw bemind
maar was al aan de drank gebonden
en op een morgen, het had geijzeld
hebben ze hem dood gevonden
in een sloot pal langs de weg.
En niemand had het zogezegd
kunnen denken of gedacht.
En daarom werd het (voorval) niet
of anders uitgelegd
maar onder elkaar werd wel gezegd:
kom nu zo toch aan je einde!
(vertaling door Jean Bosmans)